BIMBI.pl

Bunt dwu-latka, wszystko jest moje, wszystko na nie. Czy kiedyś to mija?

oczywiście, że mija.Człowiek w swoim życiu przechodzi wiele etapów rozwoju. My się zmieniamy i dziecko też. Takich etapów buntu może być wiele tak, że uzbrój się w cierpliwość.

Ja pamiętam jak nasz Rafałek miał bunt dwulatka. Kilka razy zdarzyło nam się, że po prostu nic na niego nie działało. Raz było w sklepie z zabawkami, zaczął się bawić jakąś kolejką i za nic nie chciał skończyć. Mógłby chyba tak cały dzień tam siedzieć i się bawić. Dziecko z tego wyrasta, także nie ma się czym przejmować, jak bunt parę razy da o sobie znać.

mi maluszek juz pokazuje charakterek walczyc z tym, stawiac na swoim czy odpuszczac w nadziuei ze samo przyszlo samo pojdzie

walczyć na pewno nie, ale wychowywać i być konsekwentną-tak.My musimy niejako akceptować swoje dziecko z całym dobrodziejstwem jego wad i zalet nawet wówczas, kiedy ma tzw. charakterek.Bunt 2-latka to żaden bunt, ale nawet na taki nie możemy sobie w zupełności pozwolić. Jeśli czegoś dziecku zabraniamy lub nie akceptujemy jego zachowania to powiedzmy mu o tym w sposób zwięzły i spokojny.I przede wszystkim do końca wytrwajmy w swoich postanowieniach. To jest moment trudny, ale konieczny, gdyż tylko w ten sposób zbudujemy swój autorytet.

Każde dziecko ma okres kiedy zaczyna się buntować. Warto wtedy rozmawiać z dzieckiem patrząc mu w oczy i starając się wytłumaczyć co jest złe a co dobre. Warto też zniżyć się podczas rozmowy do poziomu dziecka - nie patrząc na niego z góry bo może często odnieść wrażenie, że jest straszone.

Dzieckolandia_pl napisał(a):Każde dziecko ma okres kiedy zaczyna się buntować. Warto wtedy rozmawiać z dzieckiem patrząc mu w oczy i starając się wytłumaczyć co jest złe a co dobre. Warto też zniżyć się podczas rozmowy do poziomu dziecka - nie patrząc na niego z góry bo może często odnieść wrażenie, że jest straszone.

Zawsze tak robię, ale moja córcia, ani na mnie nie chce spojrzeć, ani wysłuchać. A gdzie by miała jeszcze zrozumieć, ze tak jest żle.

Z dzieckiem trzeba rozmawiać i tłumaczyć patrząc w oczy, ale nie w momencie, kiedy jest zdenerwowane, bo to tylko potęguje agresję. Niech się wyciszy, a później na spokojnie wytłumaczyć, że coś jest złe i nie wolno tego robić, podając oczywiście konkretne przykłady. Julia miał bunt chyba w każdym wieku. Teraz jako 7latek również próbuje postawić na swoim. Staramy się być konsekwentni, ale nikt nie jest idealny. Na pewno nic na siłę i nie za pomocą nerwów, bo osiągniemy skutek odwrotny od zamierzonego.

oj to wszystko przede mną, a z charakterkiem mojej córci to będzie ciężko bo już teraz ma mocno zakorzeniony indywidualizm i domaga się jasno swoich praw.

Oj ciężki to okres, ale życzę Wam dużo cierpliwości i stanowczości.